De klassiker ûnder de skrillers. Tûzenden kearen spile yn Londen en noch hieltyd jûn oan jûn útferkocht. It gegeven is eins ienfâldich: in jong stel is fan doel keamers yn harren hûs te ferhieren. Se ha net in bulte ûnderfining en amper de sinten om harren gasten in fatsoenlik miel foar te setten mar se begjinne tige entûsjast. De reaksje op harren advertinsje is sa dat de keamers yn harren hûs daliks ferhierd binne en yn in enoarme sniestoarm komme de earste gasten oan. Sawat tagelyk wurdt yn in nijsútstjoering melding makke fan in moard op in frou dy’t eartiids yn ‘e buert wenne hat. Sy wie de pleechmem fan trije bern dy’t troch har en har man op in ôfgryslike wize misbrûkt en ferwarleaze binne. Ien fan de bern is dêrtroch stoarn. In telefoantsje fan it polysjeburo kundiget oan dat se immen stjoere. De gasten skine inoar net sa bot te meien. Se binne hieltyd oan it hottefyljen en de stimming is net fleurich, dy wurdt der hielendal net better op as der in polysje, troch de snie, delkomt. De moard is fansels it petear fan de dei en liedt somtiden ta stikelige opmerkings. Miss Boyle dy’t mei har skerpe tonge net echt populair te neamen is blykt ynienen fermoarde te wêzen. It liket, sjoen it waar, logysk dat de moardner yn hûs socht wurde moat. As dan ek noch bliken docht dat de bân fan sommige minsken mei de histoarje fan de bern nauwer is as ferwachte, is de hel kompleet. As de skys fan de polysje fuort binne besiket hy de saak te rekonstruearjen. De dieder?? It is gewoan te spannend om dy hjir te ferrieden.